مطالب این دفعه با توجه به مطالب قبلیه.

چند مطلب رو در پست های قبلی متذکر شدم:

1. عشقی که با فطرت و واقعیت سازگار باشه، موندگار می شه.
2. برنامه برای عشق سازگار رو کسی می تونه طرح ریزی کنه که شناخت صحیح و واقعی از انسان و عشق داشته باشه.
3. بهترین کسی که می تونه چنین شناختی داشته باشه خداونده؛ چون انسان و عشق رو آفریده.
4. تا به حال بیشترین قانونی که با واقعیت و علم حقیقی سازگار بوده و به مرور به خوبی ها و جهات مثبتش رسیدن، قانون اسلام بوده.

خب حالا اگه حرفامو قبول دارین، می رم سر یه مطلب دیگه:

آدم اگه بخواد از عشق لذت ببره در عین حال با افسردگی و انزوا و خشونت و .... همراه نباشه، باید ببینه خالقش برای عشقش چه برنامه ای ریخته...

خداوند یکی از نعمت های بزرگی که به انسان داده و به موجودات دیگه اش نداده، محبت هست. محبت و عشق در وجود همه ی انسان هاست و همراه با خلقت اونا بوده.

خب خداوند هم هر چیزی رو که آفریده چون خوب بوده و به نفع انسان بوده خلق کرده، پس آفرینش انسان همراه با عشق امری پسندیده هست.

پس ما دلیل عقلی بر سرکوب عشق و این که به اون بها ندیم نداریم .... عقلا عشق خوبه و نباید سرکوب بشه ....

امام علی (ع): نزدیک ترین خویشاوندی محبت بین قلب ها و دلهاست. (اقرب القرب مودات بین القلوب)

امام صادق (ع): رحمت خدا بر آن بنده ای که محبت مردم را به خود جلب می کند. (رحم الله عبدا اجتر موده الناس الی نفسه)

غیر از این، دانشمندان علوم انسانی بسیار وجود عشق را آرامش زا خوانده اند...

در قرآن آمده است: از نشانه های خداوند اینست که برای شما از خودتان جفت هایی آفریده است تا به وسیله ی آنها آرامش یابید و بین شما محبت و مهربانی قرار داده است. در این امور نشانه هایی است برای کسانی که می اندیشند. (و من آیاته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا الیها و جعل بینکم موده و رحمه ان فی ذلک لایات لقوم یتفکرون. روم/2 )

بعدا خواهم گفت که چقدر عشق انسان می تونه زیبا باشه و یکی از لذت بخش ترین لذت های دنیا رو بیان می کنم